|
Feliĉa, kiu, fore de la publika vivo, simile al praava gento, la patran bieneton per propraj bovoj plugas, sen ia zorgo pri procento, nek de l' kolera maro hororas, nek, soldaton, trumpeto kruda lin ekscitas, tumulton de Forumo kaj la orgojlan sojlon de potenculoj li evitas, sed aŭ la sveltajn vergojn de vinarbet-fianĉo li geedzigas kun poplegoj, aŭ rigardadas, kiel en vala fundo vagas paŝtiĝe blekaj bruto-gregoj, kaj sovaĝkreskajn branĉojn per serpo detranĉante, li greftas pli utiligeblajn, aŭ en amforojn metas mielon elpremotan, aŭ tondas siajn ŝafojn feblajn, aŭ se l' Aŭtun' elŝovas kampare siajn buklojn per molaj fruktoj ornamitajn, kiel li ĝojas, pirojn greftitajn kolektante, kaj la purpurajn berojn vitajn, kiujn li al Priapo oferos, kaj al paĉjo Silvano, kampa lim-patrono! Ho, estas ĝue, kuŝi jen sub maljuna kverko, jen sur altira kamp-gazono, dum inter bordoj altaj fluadas rivereto, kaj birdo en la bosko plendas, la fontoj kaj la fluoj per dolĉa flustro dormon facilan sur palpebrojn sendas. Kaj kiam de l* tondranta Jupitro venas vintro kun neĝo kaj kun vento akra, aŭ furiozajn aprojn helpe de hunda hordo li pelas al kaptil' obstakla, aŭ sur facila stango streĉante raran reton, manĝeman turdon li insidas, leporon timan, maŝe kaptitan gruon migran kiel premion gajan vidas. Ej, kiu ne forgesus do tiel pri la amo, pri ĝiaj vundoj, ĝiaj retoj, se estas eĉ hontema edzino, kiu zorgas pri l' dom', pri l' dolĉaj infanetoj; Sabina aŭ Apula virin' sunbrunigita, konvena al la vir' tenaca, ŝi sur fajrujo sankta sekbranĉe metas fajron por hejmenven' de l' edzo laca, ferminte grasajn brutojn en stal' plektita, melkas la ŝvelajn mamojn de bovino, manĝaĵon, kiu monon ne kostas, ŝi surmetas, kun kruĉo da ĉi-jara vino. Min ne allogas ostro Lukrina, nek rombfiŝo, nek roza fiŝ' de granda raro, kiujn la vintro-ŝtorme muĝantaj ondoj ĵetas el orient' al nia maro. Al mi numid' Afrika ne venas en la ventron, nek jona urogal' delektas min pli ol olivberoj, kiujn de l' plej fekunda branĉar' de l' arbo mi kolektas, aŭ la okzal' kamp-ama, aŭ malvo — por la peza stomako sorĉmedikamentoj — aŭ ŝafidet' buĉita por festoj de Termino, kaprid' savita el lup-dentoj. Plezure estas vidi dum ĉi festenoj, kiel piedas hejmen la ŝafaroj, rigardi, kiel trenas plugilon renversitan kun laca kolo bovo-paroj, kaj kiel la domsklavoj, popol' de riĉa hejmo, ripozas ĉirkaŭ brilaj Laroj. Kaj tiel parolante, akaparist' Alfio, ŝajnanta preskaŭ jam kampulo, reprenas monatmeze la monojn, por en sekva monat' reprunti je uzuro. |